PATRON SZKOŁY

ORLĘTA LWOWSKIE

Mianem Orląt Lwowskich określa się młodych mieszkańców Lwowa, którzy wobec braku we Lwowie polskich oddziałów wojskowych, w listopadzie 1918 bronili miasta przed oddziałami wojsk ukraińskich.

Młodzi ochotnicy walczyli też z wojskami radzieckimi w 1920. W skład ochotniczych wojsk polskich wchodzili uczniowie, studenci, robotnicy, urzędnicy, chłopcy i dziewczęta. Walczono najpierw praktycznie gołymi rękami, później – już ze zdobytą na wrogu bronią. Wobec braku regularnych wojsk, wysłanych przez austriackie dowództwo w inne regiony Europy, młodzi obrońcy postanowili wyzwolić swoje miasto przekazane przez ustępujących zaborców wojskowym oddziałom ukraińskim, ściągniętym celowo do Lwowa. W sumie w walkach po stronie polskiej brało udział 6022 osoby, spośród których 1421 nie przekroczyło 17. roku życia, zaś najmłodszy miał zaledwie 9 lat. Jeden z nich, 13-letni Antoś Pietrykiewicz został najmłodszym w historii kawalerem Orderu Virtuti Miltari.

Przeciwnikami "Orląt Lwowskich" w drugiej fazie walki o Lwów w roku 1918 byli Ukraińscy Strzelcy Siczowi – wojskowa formacja złożona z Ukraińców, stworzona na podobnych zasadach jak Legiony Polskie.

Obrona Lwowa przed Ukraińcami – od 1 listopada 1918 do połowy 1919 roku

W dniu 22 listopada 1918 miasto zostało w dużej części opanowane przez zamieszkujących je Polaków. Obrona oblężonego przez wojska ukraińskie Lwowa, pozbawionego dostaw wody i elektryczności, trwała aż do połowy 1919r. Wówczas regularne wojska polskie przybyłe z odsieczą przerwały oblężenie. W okresie walk o Lwów, regularne oddziały Ukraińskich Strzelców Siczowych zostały skutecznie powstrzymane przez ad hoc zorganizowane oddziały polskiej młodzieży, znane jako Lwowskie Orlęta.

Obrona Lwowa przed wojskami bolszewickimi – w sierpniu 1920

Obrona Lwowa przed wojskami bolszewickimi miała miejsce, gdy południowa flanka wojsk Rosji Sowieckiej idących na Warszawę pod dowództwem Siemiona Budionnego (z Józefem Stalinem jako komisarzem politycznym) nacierała na pozbawiony polskiego wojska Lwów. Również wtedy społeczeństwo Lwowa stanęło do obrony swego miasta. Bitwa pod Zawgórzem na przedpolu Lwowa, w której 17 sierpnia 1920r. zginęło 318 z 330 walczących ochotniczo Orląt Lwowskich, powstrzymała wówczas pochód bolszewików na Lwów. 11-godzinna krwawa bitwa garstki obrońców z silnymi oddziałami 6 Dywizji Konnej Budionnego nazwana została Polskimi Termopilami.

Miejsca pochówku Orląt

Większość poległych w obu kampaniach obrońców Lwowa została uroczyście pochowana na specjalnie wydzielonej części cemntarza Łyczakowskiego , na Cmentarzu Obrońców Lwowa, nazywanym obecnie potocznie Cmentarzem Orląt.Bohaterowie bitwy pod Zadwórzem są w większości pochowani na specjalnym cmentarzu obok dworca kolejowego w Zadwórzu, gdzie toczyły się najcięższe boje.Kwatera Orląt jest także na cmentarzu Janowskim we Lwowie.

Antoś Pietrykiewicz – uczeń II klasy gimnazjum lwowskiego, ciężko ranny w walkach o Lwów, zmarł 16 stycznia 1919 r

23 kwietnia 2009 r.
Uroczyste nadanie Zespołowi Szkół w Tychach imienia Orląt Lwowskich

www.wikipedia.org

www.wlaczpolskie.pl

www.szkolnictwo.pl